Maandelijks archief: februari 2014

What’s the story….

Ja, daar gaan we weer: de wekelijkse rundown van opvallende links.

*’You gave me a hug, and I got a boner‘: Drew Barrymore en Adam Sandler doen een liefdesduet bij Jimmy Fallon. Ze kunnen niet zingen, maar dan echt ook helemaal niet, maar lief is het wel.
*Het is bijna Oscar-time (zondag! zondag!), dus een goede gelegenheid om de 35 meest oranje mannen op de rode loper te laten zien. Autobronzant, het is een tricky ding.
*Nog meer Oscars: een leuke infographic van alle jurken die door Oscar-winnaressen zijn gedragen, vanaf 1929 tot de Dior waar Jennifer Lawrence vorig jaar over struikelde.
*Michelle Obama is de zoveelste vrouw die zich door Cara Delevingne laat inspireren: zie haar kersverse superbrows.
*Er is nog hoop: we kunnen model worden op onze oude dag! De 64-jarige Jessica Lange is het nieuwe gezicht van de beautylijn van Marc Jacobs (Marc is geobsedeerd door American Horror Storyzo vertelde hij me twee jaar geleden; Lange acteert hierin het behang van de muren – in a good way). En de 68-jarige Charlotte Rampling gaat make-upmerk NARS vertegenwoordigen.
*She’s baaaaaaaack! Olivia Pope in Scandal! Dat verzacht het afscheid van House of Cards enigszins.
*Nog 9 nachten slapen en dan zit ik op de eerste rij bij Rufus! Om dat te vieren, even een gouwe ouwe.

Een binge-overdosis.

Ik heb dus binnen één week zowel seizoen 1 als seizoen 2 van House of Cards op Netflix gebinged – deels omdat ik het zo goed vond (al stelde seizoen 2 her en der teleur; mag ik dat zeggen, ja dat mag ik zeggen), deels omdat ik doodsbang was voor spoilers (driekwart van mijn Facebook-vrienden was ook aan het bingen, waardoor ik al wist dat s02e01 een shocker was, en s02e11 ook, maar dan anders). En nu zijn we allemaal in een gat gevallen, want het derde seizoen komt pas in 2015.
Nu heb ik altijd als excuus voor al dat gebinge dat het voor mijn werk is (wat is jullie excuus eigenlijk?), maar ik geef eerlijk toe: een mens kan overdrijven. Wanneer merk je dat je een overdosis hebt gehad?

*als je de neiging krijgt om, net als Frank Underwood, even een terzijde in de camera te doen, een knipogend onderonsje met de kijkers. Hallo, het echte leven heeft geen camera’s! En geen kijkers! Poes H. kijkt me steeds heel raar aan, als ik plots het woord tot haar richt op licht-ironische toon. Poes H. heeft geen gevoel voor ironie en houdt alleen van woorden die beginnen met ‘e’ en eindigen op ‘ten’.
*als je in je vrije tijd (die vijftien minuten die zitten tussen je laptop dichtklappen en in slaap vallen) denkt: wat zouden Frank en Claire nu doen?
*als je op het internet gaat zoeken naar oorbellen met een ‘F’ en een ‘U’. En naar de jurk die Claire in s02e04 draagt.
*als je meteen weet welke jurk dat is.
*als je de fictieve personages die Frank en Claire toch zijn (ja, zeg het nog maar een keer tegen jezelf: ze bestaan niet echt!) met je real life vrienden bespreekt alsof je bevriend met ze bent. Je real life vrienden vinden dit niet gek, omdat ze ook House of Cards bingen. Het is dus heel normaal om een discussie van een half uur te hebben over het feit waarom de mannen in jullie vriendenkring Claire minder aantrekkelijk vinden dan de vrouwen in jullie vriendenkring.
*als je na 13 jaar opeens heel veel zin krijgt in een sigaret, alleen omdat Frank en Claire elke dag besluiten met een gedeelde sigaret voor het open raam. Alsof je nooit iemand anders hebt zien roken in die 13 jaar (maar het is zo romantisch!).
*als je een stel dat zo door en door corrupt is als Frank en Claire heel romantisch vindt (maar hij zingt voor haar!)
*als je nu een vriend wilt die voor je zingt.
*als je de speurtocht naar zo’n vriend vroegtijdig staakt omdat je naar huis wilt, zodat je nog twee afleveringen voor het slapengaan kunt doen.

Gezien dat laatste punt is het heel goed dat ik de serie nu uit heb zodat ik mijn sociale leven weer oppak (zeg nou zelf, de cafés kunnen niet zo maar een week zonder mij en mijn zin in gin-tonics). Maar voor nieuwe kijktips ben ik altijd in…

 

 

Streepje voor.

Die ene dag met zonder jas gisteren (seriously! lente!) heeft me meteen de kolder in de kop bezorgd: ik kan alleen nog maar denken aan jurkjes. En slippertjes. En nog meer jurkjes. Om de moed erin te houden (het is tenslotte nog maar februari, jurkjesdag duurt nog wel even) hangt dit exemplaar al enige weken aan mijn boekenkast.
Ik kan geen weerstand bieden aan strepen. Ik denk dat ik zeker een dozijn streepjesshirts in mijn kast heb liggen – nee, dat is niet raar, want het ene streepje is het andere niet. Ik heb er gisteren zelfs tien minuten over gedaan om de perfecte streep voor die dag uit te kiezen (de short list bestond uit vier T-shirts).
De jurk is van Petit Bateau, hét merk natuurlijk voor de klassieke marinière. Ik vond ‘m meteen heel Margot Tenenbaum (echt, denk er maar eens een nepbontjas en loafers bij – perfection!).
Dus als de eerste dag aanbreekt waarop je naarbuiten kunt met blote benen (die ik natuurlijk eerst flink in de autobronzant heb gezet, ik wil niemand lasogen bezorgen), dan wordt dit ‘m.

petitbateau

What’s the story….

… morning glory. Ontbijten met een paar lekkere links!

*Ja hoor, onze dolle schaatstweeling heeft de lijst Best Men’s Hair at the Olympics gehaald! Alhoewel ik vind dat Michel Mulder iets is doorgeslagen met zijn Bieber-coupe (ik dacht dat het kwam omdat hij steeds net zijn muts had afgezet, maar het is dus zo gestyled).
*Ik ben Ilonka en ik ben verslaafd aan de kwissen van Buzzfeed. Al baal ik wel dat ik volgens hun Which ‘Girls’ Character Are You Marnie ben. Marnie! De tuttebel! Je bent zelf een tuttebel!
UPDATE: Lena Dunham is ook Marnie, aldus haar Twitter (@lenadunham: Took this Girls quiz and I got Marnie, so I guess the apocalypse is coming?). Nu voel ik me iets minder lullig.
*Wat te doen als je op je Ikea-schapenvacht bent uitgekeken: je maakt er een vest van! Zoals een bijdehante Twitteraar opmerkte: From rüg to füg…
*Kinderen spelen Oscar-genomineerden na. Cute. Mijn favoriet is mini-Jennifer Lawrence: ‘I’m a boozy hot mess!’ En de kinderen die 12 Years A Slave moeten naspelen (wees niet bezorgd, er zijn geen tere kinderzieltjes bezeerd).
*De hoogte- en dieptepunten van de afgelopen New York Fashion Week door de Fug Girls: van de lelijkste klomp tot de beste front row.
*Omdat ik over precies 17 nachten slapen op de eerste rij in Carré naar Rufus Wainwright zit te lonken, val ik jullie vanaf nu af en toe even lastig met mijn idool. Hier zingt hij New York State Of Mind/Piano Man met o.a. een meedeinende Snoop Lion en Michelle en Barack Obama in het publiek. (PS Dit verklaart meteen ook mijn keuze voor dit T-shirt eerder deze week.)

 

Wanted.

Leuk hoor, de modebladen bijhouden, maar de ellende is wel weer dat je dan dingen ziet waarvan je niet wist dat je ze wilde hebben. Zoals deze jurk van Humanoid. De ideale zomerjurk! Ik zie me al flaneren over de Riva degli Schiavoni in Venetië in die jurk (wel met slippertjes dan). Of op de hoek van Prince en Elizabeth Street in New York in de rij staan voor een tafeltje bij Cafe Habana. Of ontbijten met vriendin G. bij Café Aron in de haven van Patmos. Of (het meest waarschijnlijke scenario, maar zeker niet slecht) op mijn eigen dakterras loungen met een fles Pinot Grigio. Kortom, ik wil het, ik wil het nu (inclusief het weer om ‘m te dragen).

humanoid
Uit: ELLE maart, foto Karen Rosetzsky, styling Nicole Huisman

Sloth.

Er zijn twee grote voordelen aan freelancen, heb ik tot nu toe kunnen ontdekken (we zitten in week 3). Het eerste is: je kunt met je laptop werken in bed. Voor mensen die lui zijn (zoals ik), graag in bed liggen (zoals ik) en die pyjama’s als lievelingskleren hebben (zoals ik), is dit een enorm niet te onderschatten voordeel. Je voelt je ook heel retro Carrie Bradshaw in Sex and the City circa 1999. Voor je het weet, tik je een zin als: ‘I couldn’t help but wonder…’

Een ander voordeel is dat je opeens lekker veel post krijgt thuis. Echte post. Als in: geen rekeningen, maar pakjes. Pakjes voor je werk, maar het blijven pakjes om uit te pakken. Alsof je elke dag een beetje jarig bent.

Maar combineer het een (in bed werken) met het ander (er wordt een pakje bezorgd), en je hebt een klein probleem. Zo opende ik net de deur voor de postbode in wat ik zelf een vrij decente combinatie vond (een flanellen pyjamabroek met polkadots van de Gap, met een groot T-shirt erop), kreeg ik toch hele rare blikken. Ik voel me dan onmiddellijk geroepen om me te verdedigen (‘ik ben al uren wakker hoor, ik werk in bed’), maar dat maakte de zaak er niet beter op. Toen ik de trappen weer omhoog geklauterd was (gratis workout!) en een glimp van mezelf in de spiegel opving, snapte ik de blikken iets beter.
Ik droeg namelijk dit T-shirt.

rufus tee

Het is wel een echte Marc Jacobs, ja! Had ik de postbode nog willen naroepen. Maar het zette me wel aan het denken (ja, hier kwam-ie bijna: ‘I couldn’t help but wonder…’).
Uiteindelijk kan ik maar tot één conclusie komen.

Ik moet investeren in betere pyjama’s.

 

Must x 3.

*Ik kijk… sinds vannacht ein-de-lijk naar House of Cards op Netflix (maar dan meteen wel vier eps achter elkaar, lang leve de insomnia), zodat ik straks zonder pauze door kan met seizoen 2, dat gisteren in zijn geheel beschikbaar is gekomen op Netflix. Overwoog in mijn insomniadelirium om mijn haar te kortwieken à la Robin Wright, maar bedacht gelukkig net op tijd dat ik haar excellente bone-structure niet heb om dat te rocken.

*Ik luister naar… de soundtrack van American Hustle, bijna onafgebroken (sorry-not-sorry buren) sinds de persvoorstelling van de film vorige maand. Classics uit de late seventies, het is een instant mood lifter. Ga eerst naar de film (hij draait sinds vorige week, klik hier voor de trailer), vergaap je aan Amy Adams als onverwachte sekspoes, Christian Bale met onverwachte vette pens en comb-over waar Donald Trump nog een puntje aan kan zuigen, Bradley Cooper met onverwacht huiskamerpermanentje, en Jennifer Lawrence met verwachte sassiness. En koop dan de soundtrack op iTunes om nog even na te genieten. PS Ik heb ook meteen een DVF wrapdress gekocht, want jongens, de styling in deze film is al een reden op zich om te gaan.

*Ik lees… The White Album van Joan Didion. Elke ochtend begin ik met een essay uit deze bundel (om daarna acuut writer’s block te hebben). Ze shopt met de meisjes van Charles Manson, dineert met Sharon Tate en Roman Polanski; alles wordt haarfijn geanalyseerd door deze schrijfster die onlangs 80 werd. Alleen al de moeite waard om haar inpaklijst, voor als ze snel op pad moest als journalist.

house of cards american hustle the white album