Maandelijks archief: februari 2014

What’s the story…

Een reactie plaatsen

…morning glory. Lekkere links om mee wakker te worden.

*The Shoshi Games. Slechts te snappen als je GIRLS-fan bent, maar oh em effing gee, dan blijf je er ook in.
*Nooit GIRLS gezien? Neem een HBO of een HBO-GO abonnement – ik ben op dit moment niet alleen verslaafd aan GIRLS, maar ook aan het duistere True Detective, met Matthew McConaughey en Woody Harrelson (klik hier voor de trailer), en Looking, een soort GIRLS met homo’s, dusseh, GAYS zullen we maar zeggen).
*21 problemen die alleen modemeisjes snappen. Behoeft geen verdere uitleg.
*Met dank aan vriendin G. voor de tip: de BAFTA’s voor de beste modemomenten in de film dit jaar. Zoals de onderbroek van Sandra Bullock in Gravity, die nooit in d’r bilspleet kroop (ik heb er op gelet, sterker nog, ik was er enorm door afgeleid), en de joggingbroek van Leo in dé scène in The Wolf of Wall Street.
*Greta Gerwig, de ster en scenarioschrijfster van Frances Ha, krijgt een eigen sitcom! Nou ja, bijna.
*Persoonlijk krijg ik er geen genoeg van: hoe andere mensen hun koffer inpakken. Hier de tips van reisjournalist Amy Laughinghouse.
*Waarom Nederlanders zo goed in schaatsen zijn. Ehm, oké.

Margot T.

Een reactie plaatsen

Het is nog even een maand geduld uitoefenen voor de nieuwste Wes Anderson, The Grand Budapest Hotel, in de bios komt, maar tot die tijd kunnen we ons vermaken met de trailer (iedereen zit in deze film, lijkt het wel, ie-de-reen. Iedereen die ik leuk vind, in elk geval). En met het onderstaande mooie filmpje, een compilatie van een van de signatures van Wes Anderson, zijn slow-motionshots – uiteraard inclusief Margot Tenenbaum in slo-mo.

Margot Tenenbaum.

Heb ik wel eens verteld over mijn Margot Tenenbaum-adoratie? Dat ik ooit mijn haar gestraight heb in een poging om meer op haar te lijken en bijna bezweek aan een overdosis zwarte kohl en Franny and Zooey? De voorliefde voor nepbontjassen en loafers had ik al van mezelf, en verder houdt elke vergelijking op (Lacoste-tennisjurkjes zul je me nooit zien dragen), maar geloof me, diep vanbinnen bén ik Margot T.
Vandaar ook de aanschaf van deze print van Stanley Chow bij de Spoke Art gallery in San Francisco (die goedkoop en snel de boel voor je naar Nederland verscheept), zodat ik nu elke dag naar Margot kan kijken (als ik tenminste de tijd kan vinden en de moeite neem om de print in te laten lijsten. Ahem).

Dan ga ik nu even de soundtrack van The Royal Tenenbaums opzoeken, want behalve fijne films maakt Wes ook altijd bijzonder lekkere soundtracks.

margottenebaum_spokeart

 

 

De nieuwe Marc.

Een reactie plaatsen

Het is geen verrassing voor wie mij een beetje kent, maar ik ben een vrij kritiekloos fan van Marc Jacobs sinds zijn grunge-collectie voor Perry Ellis in 1992 (waarvoor hij ontslagen werd, want hij was iets te vroeg met deze trend, zodat niemand snapte wat die dure gerafelde kleding op de catwalk deed). Het was dan ook een klein hoogtepunt (understatement!) toen ik hem eindelijk, 20 jaar later, mocht interviewen voor ELLE. En ook nog alleen in zijn showroom mocht ronddwalen (klik hier voor de geweldig amateuristische foto’s die ik daar maakte).
Helemaal kritiekloos ben ik nu ook weer niet, want ik vind al jaren dat zijn goedkopere Marc by Marc Jacobs-lijn er maar een beetje bij bungelt en weinig lust opwekt (bij mij dan) – afgezien van de tassen, want die overziet accessoireontwerpster Katie Hillier al meer dan tien jaar en zijn bang for your buck.

Dit wordt een spannend weekje voor Marc en zijn team, want dit is het eerste seizoen, post-Louis Vuitton, dat hij zich alleen op zijn eigen labels heeft hoeven concentreren. En die extra tijd heeft hij benut om even flink de bezem door Marc by Marc Jacobs te halen én om er wat extra hulp bij te halen. Katie Hillier kreeg een promotie, en is nu ook creative director van het label geworden, en daarbij is Luella Bartley, wier eigen lijn helaas in 2009 failliet ging, aangesteld als design director. Een Brits dream team, dat op Marcs eigen website alvast in het zonnetje wordt gezet middels het interview dat WWD met de twee vrouwen had (en waaruit ook onderstaande foto afkomstig is).

Morgen (dinsdag) is de eerste show van de nieuwe Marc by Marc Jacobs – ik ben benieuwd en hoop stiekem dat het nou ook weer niet al te leuk wordt, want anders moet ik dit najaar zoveel geld wegdragen naar de Marc-winkel in de Utrechtsestraat.

Katie & Luella

Wanted.

1 reactie

Weet je nog, de nylon Prada-backpacks uit de jaren negentig? Het lanceerde niet alleen de rugzak-als-musthave, het lanceerde heel Prada (ja, er was ooit een tijd dat het merk stoffig en nauwelijks bekend was). Misschien komt het door de grunge-collectie van Dries van Noten van vorig voorjaar (die daarna nog even dunnetjes overgedaan werd door Hedi Slimane voor Saint Laurent Paris), maar ik wil dus stiekem al een bijna een jaar een rugzak. En deze, van Elizabeth & James, zit al maanden in mijn hoofd – een zware last. En nu de zusjes Olsen (E&J is het betaalbaardere merk van Mary-Kate en Ashley) er ook nog een schouderhengsel aan toe hebben gevoegd (multifunctioneel!)… Dammit. Ik wil het. Ik wil het nu.

backpak1

backpack2

What’s the story…

2 reacties

…morning glory. Even wakker worden met wat leuke links.

*Street style bait! De 25 mode-items waarmee je volgens New York Magazine gegarandeerd opvalt (en gefotografeerd wordt) tijdens dit Fashion Week-seizoen. Ik ben dol op excuses om een aankoop te doen, maar van deze 25 word ik niet heel opgewonden. Al mag je me wel wakker maken voor nummers 10, 16 en 21 (de Dior-oorbellen, wie wil ze met me delen?)
*Een kijkje achter de schermen: acht auditietapes waarmee bekende acteurs hun rol in de wacht sleepten. Zie hoe Ed Westwick Chuck Bass probeert te doen in Gossip Girl, hoe Russell Brand erop los improviseert voor Forgetting Sarah Marshall en hoe Audrey Tatou met vlechtjes  Amélie wordt.
*Scarlett Johansson, Kate Winslet en Brad Pitt zonder make-up! Maar echt!
*De Oscars komen eraan (in de nacht van 2 maart), en de interviewserie ‘The Toughest Scene I Wrote’ op vulture.com is erg de moeite waard om te lezen. Wat vond Alfonso Cúaron het moeilijkst in Gravity, met welke scène in Her had Spike Jonze moeite, wat kostte Steve Coogan zweetdruppels tijdens het schrijven van Philomena?
*En dan moet ik toch weer even denken aan Philip Seymour Hoffman. Regisseur en schrijver Cameron Crowe schreef op zijn website een mooi in memoriam, over hoe PSH Lester Bangs werd in Almost Famous.
*Tja, ik kan er niet omheen, de Olympische Spelen beginnen vandaag. Wie ik niet kan en wil boycotten is Jason Brown, getalenteerd kunstschaatser van slechts 19 jaar (en de neef van een goede vriendin!). Kijk en geniet.

You’ve got mail.

3 reacties

Ik ben dol op de nieuwe media hoor, maar soms is het toch jammer dat we nooit meer brieven of kaarten schrijven naar elkaar. Hoe moet dat later ooit, stel dat we nog beroemd worden, dan kunnen ze nooit een fijn brievenboek samenstellen zoals The Mitfords: Letter Between Six Sisters, Too Brief A Treat: The Letters of Truman Capote, of Dear Scott, Dearest Zelda: The Love Letters of F. Scott and Zelda Fitzgerald.

Ik kan daar wel eens over wakker liggen (als ik uitgepiekerd ben over al mijn andere problemen). Ik bedoel, wie bewaart al z’n e-mail? Of wie print ze uit, om te lezen en te herlezen? Eén iOS-update en je bent al je apps kwijt, werkelijk briljante onelineruitwisselingen met je beste buds G., M. en S., voor altijd voor de eeuwigheid verloren.

Bij gebrek aan echte brieven in mijn leven lees ik dus maar die van anderen. Twee van mijn favoriete Bekende Brieven heb ik zelfs een paar keer geplagieerd: die van Dorothy Parker (al is dat strikt genomen een telegram) heb ik zeker drie keer gebruikt om een chef te paaien tot het later mogen inleveren van een stuk. En die van Marilyn Monroe is altijd een goede als je echt niet meer weet wat je iemand terug moet schrijven.

Meer inspirerende voorbeelden vind je op het blog Letters of Note, een verzameling epistels en kattebelletjes van mensen als Elizabeth Taylor (over haar verloren poes), Tom Hanks (‘Damn you all to hell!’) en de beroemde Great Sex Letter van Neal Cassady aan zijn vriend Jack Kerouac, die van enorme invloed was op de schrijfstijl van de laatste.

En dan nog even dit: de reactieoptie en de contactpagina doen het inmiddels (als het goed is), dus kom maar door met je mail.

dorothyparker  thank-you-note-marilyn-monroe

Techniek & all that jazz.

Een reactie plaatsen

Voor het geval iemand een reactie had willen plaatsen: die optie (en ook de contactpagina) blijkt het nog even niet te doen. Er wordt aan gewerkt. Door mij (inside of me there’s a nerd screaming to get out. Just the one dear!).

Maar eerst moet er op een andere manier hard gewerkt worden: twee screenings staan er op het programma voor vandaag: Hartenstraat, de romantische komedie van Sanne ‘jongens ik ga nu flauwvallen’ Vogel, die opgenomen is bij mij om de hoek (zover hadden ze helemaal niet hoeven gaan, het is één grote romantische komedie bij mij in huis). En The Immigrant, waarover ik verder nog niks weet, behalve dat Joaquin Phoenix erin meespeelt, en ik kijk graag naar Joaquin Phoenix. Trailer time!

 

 

Chris charming.

Een reactie plaatsen

chris pineDat ik geen deel meer van het ELLE-meubilair uitmaak, wil gelukkig niet zeggen dat je me nooit meer in het blad zult zien. Zie het interview in het februarinummer met acteur Chris Pine (waarover ik eerder dit blogde). Leuke jongen, die Chris. Hij wilde de hoofdrol in Jack Ryan: Shadow Recruit niet aannemen voor hij wist wat voor spionagethriller het zou worden: ‘Ik wilde absoluut geen film maken die klakkeloos zogenaamd Amerikaanse idealen overneemt of “America is great” als boodschap heeft.’
Verfrissend.