Maandelijks archief: maart 2014

What’s the story…

Even de week beginnen met wat opmerkelijke verhalen:

*Meryl Streep als rockster, in een film die geschreven is door Diablo Cody (Juno, Young Adult) en geregisseerd door Jonathan Demme (Silence of the Lambs, Rachel Getting Married)… You had us at Meryl als rockster.
*Nu was ik al niet zo’n fan van vliegen (die hele zenboeddhistische wijsheid over dat het doel niet belangrijk is maar de reis ernaartoe, is zo niet aan mij besteed), na het lezen van dit stuk kan ik het alleen maar een wonder vinden dat ik nog leef. 30 piloten en stewardessen klappen uit de school; voor mijn volgende vlucht trek ik een hazmat-pak aan en neem ik een reuzenverpakking glorixdoekjes mee. En ik drink nooit, NOOIT meer thee of koffie aan boord.
*Ga maar vast sparen voor een retourtje Londen (en voor de kassa liggen voor kaartjes), want Benedict Cumberbatch gaat Hamlet spelen, 12 weken lang in het Barbican, vanaf augustus 2015. To Benedict Cumberbatch or not to Benedict Cumberbatch… (kijk voor betere parodieën op zijn naam – zoals Blubberdick Cumberbund – op deze tumblr).
*Dit wordt een sprookjesjaar. Allereerst krijgen we Maleficent, met een boosaardige Angelina Jolie (is het gek dat ik altijd Team Maleficent ben geweest? Het is toch gewoon een rotstreek om als enige in het land niet te worden uitgenodigd voor een feest?). Klik hier voor de nieuwste trailer. Maar Cinderella komt er ook aan met, o verheug, Cate Blanchett als de boze stiefmoeder en Helena Bonham Carter als de goede fee. Interessant geval van tegencasting. Maar de boze stiefmoeder klinkt zo fantastisch dat ik ook in dit geval wel weer eens voor de slechte partij zou kunnen zijn.
*Niets ter wereld zo cool als een Française; Garance Doré geeft tips hoe je kunt doen alsof.

Het kan altijd erger.

Nadat ik gisteren bijna aan de valium moest omdat ik mijn Helmut Lang-broek maar niet kon vinden, die ik per se (ik weet ook niet precies waarom) die dag aan wilde en mijn hele huis, alle 41 vierkante meter, op z’n kop had gezet, vervloekte ik mezelf. Wáárom heb ik zoveel spullen?! Al vond ik wel opeens een mooi hemdje van Dries van Noten, een zijden onderjurkje van Karl Lagerfeld voor H&M – een museumstuk! – en een Acne-truitje met open ruggetje die ik allemaal weer ga dragen. Maar na ruim een uur had ik de broek nog steeds niet gevonden en moest ik even op de bank bijkomen van alle stress.

Dat deed ik met drie episodes van Lindsay, de ‘documentaire’-serie die op het netwerk van Oprah getoond wordt over het leven van Lindsay Lohan na rehab. En toen zag ik: het kan altijd erger. Lindsay krijgt het voor elkaar om haar hotelkamer er na drie weken uit te laten zien alsof een hoarder er al dertig jaar bivakkeert. Het stelde me enorm gerust. Daarna vond ik mijn broek binnen vijf minuten, keurig op een veilig plekje weggehangen zodat-ie niet kon kreuken. Hij is van vier seizoenen geleden, en ik ben enorm blij dat vriendin T. van Azzurro Due me toen had overgehaald om hem in de uitverkoop in te checken, want hij doet het nu weer hartstikke goed met dat net te korte hoogwaterpijpje, zodat je enkels charmant bloot blijven boven de lakleren kostschoolveterschoenen van Cos van twee winters geleden die ik er erbij droeg. Zie, het is helemaal niet zo slecht om dingen te bewaren. Ik moet alleen een groter huis. Of een dependance.

En nu we het toch even over TV hebben, dan heb ik ook nog deze kijktip: de nieuwe HBO-serie Doll & Em. Het is zo’n serie die fictie is maar documentaire-achtig lijkt, gemaakt door actrice Emily Mortimer en haar beste vriendin Dolly Wells, over een actrice Em, die haar beste vriendin Doll uitnodigt om naar Hollywood te komen en haar personal assistant te worden. Dat wordt natuurlijk heel ongemakkelijk allemaal. Het zijn kleine afleveringen van twintig minuten over een vrouwenvriendschap en alle kleine valkuilen die daarbij horen. Verkoopargument is natuurlijk dat het zich in Hollywood afspeelt, en je dus ook allerlei vrij hilarische gastrollen voorbij ziet komen van bijvoorbeeld Susan Sarandon, Chloë Sevigny en John Cusack. Het verzacht het gemis van GIRLS (laatste aflevering was maandag) een beetje. Een BEETJE.

PS Deze foto is van Lindsay’s hotelkamer. Niet, ik herhaal NIET, van mijn huis.

lindsay's kamer

Ugh.

Met je verkeerde been uit bed stappen. Kent u die uitdrukking? (Met dank aan vriend A. die deze aloude uitspraak van Margreet Dolman de laatste weken steeds op Facebook zet en dus weer in mijn hoofd geplant heeft – ja, ik doe nog aan Facebook, ik vind het nog steeds hartstikke leuk, u niet meer geloof ik, tenminste, ik zie allemaal mensen op Facebook klagen dat ze Facebook niet meer leuk vinden, al hebben ze dus wel Facebook nodig om dat te verkondigen). Nu kan ik niet eens met het verkeerde been uit bed stappen, want ik slaap in een soort alkoof waar mijn Ikea-spijlenbed (dat er authentiek Victoriaans uitziet; nou ja, ik heb het inmiddels ook al zo lang dat het praktisch oud-Victoriaans is) net in past, zodat je je er maar op één manier uit kan wurmen. Bovendien ben ik nog niet eens opgestaan. Oké, ik ben dus figuurlijk met mijn verkeerde been uit bed gestapt.

Overigens zeggen de Engelsen dat je aan de verkeerde kant van het bed bent opgestaan. Kan iemand dat voor me verklaren? We zitten op hetzelfde spoor, maar met een duidelijk verschil en het zou fijn zijn als iemand dat vandaag tot op de bodem kan uitzoeken.
Ik niet dus, want ik moet vandaag heel veel doen, en dat is een van de redenen waarom ik zo chagrijnig ben. De andere reden is omdat ik nauwelijks geslapen heb omdat ik heel erg verkouden ben en om het uur wakker werd omdat ofwel het ene neusgat zo verstopt zat dat er ernstige lekkage en ademnood optrad, of het andere neusgat, TMI, ik weet het, maar niks menselijks is mij vreemd. En als ik niet kan slapen ga ik aan vreemde dingen denken.

Ten eerste kan deze foto van de KK-klan uit de Amerikaanse Vogue me maar niet loslaten.

Kanye is a vampire

Zoveel vragen! Waarom zien we Kanye niet in de spiegel gereflecteerd? Is hij een vampier? (Het zou veel verklaren). Waarom heeft baby North West (echt, die naam, jongens) zo’n ongezellig plastic ledikant dat er uitziet alsof het uit een ziekenhuiskamer is meegestolen? Waarom kijkt baby North West (jongens, echt?) altijd met een uitdrukking van: help me, wat doe ik met deze mensen? (Eigenlijk kan ik deze vraag wel oplossen).

Deze foto is ook zo een teken van deze tijd. Warren Beatty zei ooit, in het zo ondergewaardeerde tijdsdocument Truth Or Dare: In Bed With Madonna (dat een opmaat zou worden voor het tijdperk van de reality-tv – Madge heeft eigenlijk nooit credit gekregen voor het inluiden hiervan): ‘Why would you say something if it’s off camera? What point is there, existing?‘ En nu leven we in het tijdperk van de selfie, een selfie or it didn’t happen, en kennelijk is een selfie ook al niet meer genoeg, want Kanye legt the making of the selfie vast, terwijl Annie Leibovitz the making of the making of the selfie vastlegt. Een duizelingwekkend Droste-effect. Geen wonder dat ik niet kon slapen.   

Anyyyways. Toen ging ik ook nog liggen piekeren over de troep in mijn huis. Ik heb maar geen tijd om die troep op te ruimen, er zijn altijd dringender zaken die gedaan moeten worden – werk, een True Detective-marathon, een kater uitslapen – maar ik word er niet gelukkig van. En nu heeft Bernard Fitzwalter, sinds jaar en dag de astroloog van ELLE, in mijn persoonlijke horoscoop (afscheidscadeau van ELLE) gezegd dat traveling light mijn motto moet zijn (maar dat doe ik al Bernard! Ik neem nooit meer dan tien kledingstukken mee in mijn koffer!). Omdat ik geboren ben met, ik citeer, ‘the south node of the sun close to the Eastern horizon‘ moet ik met minder spullen leven, dat zal me veel gelukkiger maken. Ik weet het Bernard, ik weet het. Soms denk ik: had ik maar een klein rekje kleren. Daarom ben ik altijd zo gelukkig op reis (dat stond trouwens ook in mijn horoscoop, dat reizen me heel gelukkig maakt), en daarom heb ik kennelijk deze foto gemaakt toen ik mijn koffer had uitgepakt in mijn hotelkamer in LA en simpelweg gelukkig was met dit kleine rekje kleren (de badjas is niet van mij).

kast

Ziehier ook meteen het bewijs voor mijn streepjesverslaving. Maar ik wil er wel even op wijzen dat het drie enorm verschillende items betreft, namelijk een streepjesjurk, een streepjesshirt met lange mouwen, en een streepjestop van pailletten met korte mouwen. En voor iedereen die nu zit te tellen: ja, het zijn echt maar tien items, schoenen en ondergoed en wat je in het vliegtuig aan hebt niet meegerekend. Oh, en ook nog even dit, ik weet nu dus ook dat ik geen double maar triple Scorpio ben, dus de burn die Katy Perry me gaf was geheel onterecht.

Afijn. Ik draai me nog eens om. Ik bedoel, ik sta maar eens op. En dan kijk ik of ik eens een ander been kan gebruiken.

 

 

What’s the story…

Lees het hier:

*Zie hoe Emma Stone in tranen uitbarst om een Spice Girl. Kon ik Emma Stone nóg leuker vinden? Ja dus.
*Ik denk nog regelmatig: wat zouden Frank en Claire nu doen? Daarom: de beste side-eye GIFs van Frank op een rijtje.
*Het Fashion Institute for Technology in New York heeft op dit moment een leuke tentoonstelling over het iconische leren motorjack: Beyond Rebellion: Fashioning The Biker Jacket. Daarom: een eregalerij met 25 bad-ass vrouwen in hun jackie (ja, Debbie Harry zit erbij, en nog meer usual suspects, maar ook Sandy uit Grease).
*Pamela Anderson vindt dat ze met kort haar op Anderson Cooper lijkt. Ook dacht ze dat seks anders zou zijn met een korte coupe. Ik vind dat ze er nog nooit zo goed heeft uitgezien.
*Vraag je je ook wel eens af als je iemand op straat ziet lopen: leuke jas, waar heeft ze die vandaan? Of: ik móet die schoenen, waar kan ik die schoenen kopen? There’s an app for that!
*Puppies en kittens! Daar moet een foto van Miss Holly G. bij, toen ze nog een itty bitty Miss Holly G. was. Goed weekend!

kleine holly

 

Pics, or it didn’t happen.

stripes blueberrypancakesbeverlyhills hollywoodbynightBHpool grashopper SIXTYpool warningsign upintheair2

Even wat gezellige amateurfoto’s:

*Het jurkje, op mijn balkon in het Beverly Hilton hotel.
*Pancakes gevuld met blueberries. Blueberries zijn een superfood!
*Beverly Hills by day.
*Hollywood by night – de locatie van de party voor Orange Is The New Black. Had ik al gezegd dat ik als laatste wegging? The thing that wouldn’t move! Je moet je bijnaam toch in ere houden.
*Replenishing my fluids de ochtend erna, bij het zwembad van het Beverly Hilton
*When in LA, moet je aan het wheatgrass. Maar dan wel met ananas en munt graag: de Grass Hopper bij het Newsroom Cafe op Robertson Blvd.
*The pool scene op het dak van het SIXTY Beverly Hills hotel.
*Heel geruststellend bordje.
*Het uitzicht vanaf SIXTY Beverly Hills; daar, bij die pijl, het Hollywood Sign. Maar echt!
*Up in the air. De Rocky Mountains? Ja? Nee?

90210.

Dat was dus mijn postcode de afgelopen dagen. Afwisselend deed ik alsof ik
a. een Real Housewife of Bevery Hills was (liep toevallig langs Lisa’s restaurant Villa Blanca, vol met te bruine mensen met te veel cosmetische ingrepen, en Kyle’s spuuglelijke ‘boetiek’ – nu weet ik waar ze die hideous kleding en sieraden vandaan haalt).
b. Brenda was (wat Beverly Hills 90210 betreft verloochende ik mijn blonde roots, ik was altijd Team Brenda en niet Team Kelly).
c. Lauren Conrad in The Hills was. Dat laatste was het leukst en makkelijkst, want the scene in het hotel waar ik zat, het sexy en hippe SIXTY Beverly Hills met een rooftop zwembad met uitzicht op de Hollywood Hills (en, als je héél goed met je ogen kneep, het Hollywood sign), leek zo uit de ‘reality’-serie van MTV te komen, met meisjes die continu hun bikini’s en hun haren schikten, en jongens die hun spierballen stonden te flexen aan de rand van het zwembad.

Ik was een jaar of zes niet in LA geweest, maar de meisjes dragen nog steeds hetzelfde: wijde maxi-jurken met flipflops of, als ze heel dun zijn, hun strakste yogakleren mét bloot middenrif, want if you got it, flaunt it, en mensen moeten toch kunnen zien dat je je gek sport en ziek drinkt aan de kale juice.

Hamvraag is natuurlijk: liep ik Frank Underwood nog tegen het lijf? Helaas niet. Wel Sharon Osbourne (een smurf!) die zei dat ze mijn jurk leuk vond. En de slechte sheriff uit True Detective, die zeker vijf keer mijn hand schudde (hij vond mijn jurk ook leuk). Hem ontmoette ik op een party in de Hollywood Hills (of liever: op de top van een Hollywood Hill; het was een hele klim voor iemand zonder auto – ik dus) die werd gegeven voor de cast van Orange Is The New Black, waarin hij een slechte gevangenisbewaarder speelt. Ik moet zeggen: hij was heel aardig voor iemand die zulke gemene rollen heeft.
De party was natuurlijk de reden dat ik naar LA werd overgevlogen: om de cast van Orange Is The New Black te ontmoeten. Hoe dat was? Dat lees je te zijner tijd in ELLE, als het tweede seizoen begin juni op Netflix verschijnt. Maar misschien klap ik voor die tijd nog wel eens uit de school. Ik kan in ieder geval dit zeggen: ik had drie glazen chardonnay nodig voor ik tegen Natasha Lyonne (Nicky, mijn favoriet) durfde te praten.

Zo. En dan ga ik nu weer verder met mijn jetlag.