Was ik al maanden enthousiast over de stylish korte haren van Pamela Anderson (voor zover je enthousiast kunt zijn over het kapsel van een celeb), heeft ze nu weer rattige hairextensions erin gezet. Alsof ze een zwabber op d’r hoofd heeft. Boe. Team Kort Haar!
Foto uit oude tijden (nou ja, vorige maand): Dan Martensen ELLE US april
Al geruime tijd doe ik aan slow shopping, wat niet betekent dat ik heel langzaam shop, in tegendeel, ik kan een winkel in recordtempo scannen, ongeveer zoals Arnold Schwarzenegger in de Terminator-films. Met slow shopping bedoel ik dat ik bewust mijn aankopen probeer te doen, dus niet voor de kat z’n kont alles wat ik leuk vind insla, maar kijk: heb ik het nodig, heb ik al niet iets wat er op lijkt, waar is het gemaakt, hoe is het gemaakt, waar kan ik het allemaal bij dragen en hoe lang kan ik het dragen. Het tegenovergestelde van fast fashion, zeg maar. Het lukt niet altijd (het vlees is zwak en ik kan heel goed, te goed, aankopen verantwoorden en anders doet master enabler vriendin S. dat wel voor me). Maar het levert uiteindelijk een garderobe op die goed te recyclen is. Zo draag ik vandaag een agnès b.-jasje in krijtstreep dat ik twintig jaar geleden gekocht heb en dat er nog als nieuw uitziet, en een betrekkelijk nieuwe krijtstreepbroek van Filippa K. van vier of vijf jaar oud. En de kleren voelen totaal niet recycled omdat ik er mijn nieuwe Stan Smiths van Adidas bij draag.
Hoe blij ben ik met mijn Stan Smiths! Ik heb geloof ik een jaar de Adidas-winkel in de Leidsestraat gestalkt tot ze eindelijk in vrouwenmaten binnenkwamen, en sindsdien, we hebben het over 2 mei, heb ik ze letterlijk elke dag aan gehad. Bij elke denkbare outfit. Die meteen door de Stans werd geupgrade tot uiterst on trend. Een outfit-maker noemen we zoiets: een accessoire (want het zijn meestal accessoires) dat een outfit transformeert. De Stans zijn op dit moment mijn favoriete outfit-maker, samen met Chanelta. Chanelta, dat is mijn Chanel-tas (ja, ik geef mijn tassen namen. Nee, dat is helemaal niet raar. Chanelta is vernoemd naar de verkoopster in de Chanel-winkel in Parijs die genoemd wordt in Truth Or Dare: In Bed With Madonna, als Madonna in de winkel de telefoon aanneemt en de boodschap doorgeeft: ‘Chanelta needs a salesgirl downstairs NOW.’). Ik heb Chanelta gekregen als afscheidscadeau van ELLE en heb sindsdien geen dag zonder haar gedaan. In het begin droeg ik Chanelta zelfs bij mijn pyjama. Ook dat stond erg leuk.
De Stans zijn een ideale downdresser, en Chanelta dresst alles up – voilà, een sublieme combinatie die alles in mijn kast als nieuw maakt. Ik ben vast niet de enige die zo shopt (en denkt. Toch?). Dus laat me weten: wat zijn jullie outfit-makers?
De droom! Ik lig in de apotheek! Hopelijk naast de valium!
Je (werk) lag geplastificeerd bij de apotheek, @dahlingdearest ! pic.twitter.com/BCNBwPk4AB
— Liddie Austin (@liddieaustin) May 22, 2014
*Ik kijk naar… het tweede seizoen van Orphan Black, op BBC3. Een frustrerende bezigheid, want het is zo spannend dat ik elke week de dagen zit af te tellen tot een nieuwe aflevering. Wat waarschijnlijk komt omdat ik het eerste seizoen lekker in één weekend op Netflix gebinged heb… Ik wil er niet te veel over verklappen, mocht deze serie helemaal nieuw voor je zijn. Hoofdpersoon is Sarah, die voor haar ogen een vrouw zelfmoord ziet plegen. Een vrouw die als twee druppels op haar lijkt. Sarah zit zelf lichtjes in de problemen, en neemt de naam en identiteit van de dode vrouw over om haar bankrekeningen leeg te plunderen. Maar dan wordt ze een complot ingetrokken… Afijn, kijk zelf, vooral ook om de weergaloze prestatie van Tatiana Maslany (waarom die weergaloos is merk je vanzelf). En in het tweede seizoen maakt Michiel Huisman ook nog eens zijn opwachting (hij had kennelijk nog wat tijd over naast Game of Thrones en Nashville).
*Ik luister naar… Supernova van Ray LaMontagne. Op zoek naar een zomersoundtrack? Je hebt ‘m gevonden! De singer-songwriter wijkt muzikaal gezien een beetje van zijn pad, maar dat pakt goed uit met deze zonnige psychedelische rockliedjes. Je waant je in Laurel Canyon, in trippy hippie-outfits (niks mottigs, denk Saint Laurent of de Sharon Tate-achtige jurken van de laatste Chanel Cruise-collectie), lekker loom, met soms een beetje onderhuidse dreiging van een Charlie Manson-achtige seriemoordenaar of zo. Lekker.
*Ik lees… A Dash of Daring, een biografie van Carmel Snow, die zich van naaister in haar moeders kledingwinkel opwerkte tot hoofdredactrice van Harper’s Bazaar van 1934 tot 1958. Ze trok mensen aan als fotograaf Richard Avedon, modegoeroe Diana Vreeland en art director Alexey Brodovitch, en met hen vond ze Bazaar opnieuw uit als een spraakmakend en gedurfd tijdschrift voor ‘well-dressed women with well-dressed minds’. Het is een heerlijke verzameling anekdotes en beroemde namen, van Truman Capote tot Balenciaga en Andy Warhol. Voor mij nu extra leuk, omdat ik bezig ben met de eerste stukken voor de allereerste Nederlandse Bazaar. En ik ga mijn hersens voortaan ook ‘well-dressed’ noemen.
Na mijn kleine tirade over de teloorgang van mijn buurt, de Amsterdamse 9 Straatjes, die langzaam maar zeker wordt geannexeerd door foute commercie (in mijn ogen dan hè) en Kalverstraatpubliek, ga ik af en toe op onderzoek uit in andere buurten.
Nu kom ik voor werk (de redactie van Volkskrant Magazine zit om de hoek) ongeveer een keer per maand in de Czaar Peterstraat, wat vroeger nogal een gribusbuurt was, maar het begint er per maand gezelliger uit te zien. Als de zon schijnt, en je een beetje door je oogharen kijkt, waan je je bijna in Williamsburg, Brooklyn (bijna dan). Bij Helena Primakoff kun je bijvoorbeeld lekker ontbijten en lunchen, er zijn wat leuke foodstores, zoals Olie (enzo) en Sprezzatura, Roest zit er om de hoek al bijna drie jaar een trekpleister te zijn, en sinds drie maanden zit er ook een nieuwe modewinkel die het omfietsen (of de tramrit – de 10 stopt voor de deur) waard is.
Nou ja, modewinkel (mijn ogen werden natuurlijk weer door de kleren getrokken), CP113 is eigenlijk een conceptstore. Er worden ook (vintage) meubels, interieurspullen en kunst verkocht, een fijne beautylijn (het Franse M.E. Skinlab), en er zijn lopende exposities (op dit moment de kleurige kussens van Mina Abouzahra).
Eigenaars Kris Hartman en Stefanie Derks, die elkaar ooit leerden kennen toen ze bij SPRMRKT werkten, verkopen in feite alles wat ze zelf mooi vinden. En dat blijkt een prettige mengeling te zijn van Scandinavische, Franse en Nederlandse cool. Merken (voor vrouwen én mannen) als Carin Wester, BASE Range, BLK OPM, Mads Norgaard, Common People, Cheap Monday, Studio Ruig en First of August. Mooie (en betaalbare) handgemaakte leren tassen van Daphny Raes, sieraden van Mimi & Toi en Essyello. En dan kun je er ook nog heerlijk koffie drinken, van Stadsbranderij Noord.
Je vindt CP113 op Czaar Peterstraat 113 (hence the name), en ze zijn elke dag open. Op Facebook houden ze je op de hoogte van de laatste nieuwtjes, sales en binnengekomen spullen.
We hebben inmiddels elke outfit van onder tot boven gezien en beoordeeld/veroordeeld van het Met Ball van afgelopen maandag, maar deze filmpjes wilde ik je niet onthouden.
De eerste is van een interview met Sarah Jessica Parker en Anna Wintour, bij de talkshow Late Night With Seth Meyers, waarin ze een kleine nabeschouwing van het feest geven. Voor de verandering worden de mannen nu eens onder de loep van deze kritische fashion police gehouden (‘Hugh Jackman: tropical dinner jacket’), en Anna vertelt hoe Tom Ford platgebeld is door mannen die de dresscode, white tie, niet begrepen, en die dachten dat ‘decorations’ iets met kerst te maken hadden. Zelden zo’n ontspannen (en lachende!) Anna Wintour gezien trouwens.
En dan de hilarische clips die Cara Delevingne opnam in de lift van het Standard Hotel (waar een van de afterparty’s was) met een flink aangeschoten Reese Witherspoon die Cara’s naam probeert uit te spreken en eindigt met: ‘You know what’s the most important thing in a name for a girl? Is that a man can whisper it into his pillow. Or a girl.’ De andere zeer vrolijke celebs in de lift zijn Zooey Deschanel, Kate Upton en Tennessee Thomas. Cara heeft ze inmiddels van haar Instagram gehaald, maar niks verdwijnt ooit echt van het internet, dus hier kun je ze nog zien (dank je Jezebel).
Bij de post vandaag: de nieuwe skincare van Diptyque – ja, die van de verslavend lekkere geurkaarsen. Ik heb het nog niet uitgeprobeerd (want net bij de post dus), maar ik kan wel al met zekerheid zeggen dat dit de best ruikende skincare is waar ik ooit mijn neus in heb gestoken. De Protective Moisturizing Lotion (met SPF 15) ruikt naar rozen en oranjebloesem en klinkt als een multi-inzetbaar product – het kan als serum onder een dagcrème, als moisturizer of over foundation gebruikt worden (dus die kan sowieso meteen op mijn gezicht nu). Verder in de lijn: Infused Facial Water, Radiance Boosting Powder, Nourishing Cleansing Balm en Multi-Use Exfoliating Clay.
De deadlines vliegen me in Casa Dahling om de oren, maar toch, even wat ditjes & datjes die me de afgelopen dagen opvielen. Ter lering ende vermaeck, enzo (met dank aan Bredero).
*Het Beste (En Meest Hilarische) Commentaar op outfits voor het Met Ball is opnieuw gewonnen door de Fug Girls. En qua outfit, doe mij maar die Rodarte-jurk van Kirsten Dunst. Want Star Wars.
*Dit is de allerbeste foto van het Met Ball.
*24 is gisteren weer begonnen! Hoe tikt de klok nu de serie maar 12 in plaats van 24 afleveringen heeft? En zouden ze nog dezelfde ringtone hebben bij CTU? Hier in ieder geval een interview met de meest chagrijnige computernerd op televisie: Chloe (loves her!), dat ik uit angst voor spoilers zelf nog niet gelezen heb.
*En dit is natuurlijk heel charmant, maar misschien is het iets om schoenen aan te trekken waar je echt op kunt lopen? Ik weet, een heel gewaagd idee!
*Deze breakup-brief van een klein meisje is waarschijnlijk fake (oh internet, waarom kan ik je nooit vertrouwen), maar zo niet, dan huur ik haar in voor al mijn moeilijke correspondentie.
*In dit interview met WWD vertelt Cate Blanchett dat ze voor elk personage dat ze speelt een parfum uitzoekt. Intrigerend, ik wil het nu van al haar filmpersonages weten.
*Confronterende reportage van een Rolling Stone-journalist die op stap is met een paparazzo. Confronterend voor mij in ieder geval, want ik begin mijn dag wel altijd met die lekkere pap-foto’s op dailymail.co.uk en people.com.
*Een van de deadlines die ik net gehaald heb is die van mijn belevenissen met de cast van Orange Is The New Black (zet in de agenda: julinummer van ELLE kopen). Het tweede seizoen van OITNB komt 6 juni op Netflix uit, maar hier alvast de eerste scène als teaser: kreatief met kots.
Vroeger, toen Revenge nog leuk was (ik heb het over het eerste seizoen, in 2011), was de goede muziek een van de redenen waarom ik zwaar verslaafd aan de serie was. (Nolan Ross was de andere reden.) Het schijnt een echte baan te zijn, muziek uitzoeken voor tv-series, wat voor dream job is dat? Beetje tv kijken, leuke muziekjes opzoeken, het is wat ik een doordeweekse avond noem. Grey’s Anatomy is ook zo’n serie waar je altijd wel een intrigerend nummer op de achtergrond hoort; lang leve Shazam, want daardoor weet ik de naam van zangeres Inara George, die een prachtige cover maakte van Joe Jacksons Fools In Love.
De muziek in Revenge was zo consistent goed dat ik er zelfs een playlist van heb gemaakt (hop, weer een zondagmiddag om) die ik nu nog zeker wekelijks opzet. Angus & Julia Stone, Little Majorette, Hope Sandoval, The Alabama Shakes – heerlijk allemaal. Maar vooral de dromerige liedjes van de Deense singer-songwriter Agnes Obel bleven hangen, zo zeer dat ik van haar meteen maar een hele CD, haar debuut Philharmonics, aanschafte. Luister maar eens naar dit wonderschone Riverside.
Mooi toch? Wie meer van haar wil horen: je kunt middels de link hieronder gratis de EP downloaden die ze maakte voor iTunes Live. En smaakt het naar nog meer: er is ook een tweede CD uit, Aventine. Enjoy!
