Maandelijks archief: augustus 2014

Bazaar.

984 gram weegt ze. De eerste Nederlandse Harper’s Bazaar (niet Lara Stone. Natuurlijk niet). Heel dik (opnieuw: de eerste Bazaar). Prachtig (oké, beide in dit geval). En met heel veel inhoud: hier ben je dagen zoet mee, qua lezen en kijken. En ik mag voortaan elke maand een filmpagina vullen, en lekker los gaan op een stijlicoon van mijn keuze.

Daarbij interviewde ik voor dit eerste nummer Marwan Kenzari, acteur uit Rabat, Wolf, Hartenstraat. We lunchten twee uur in het Dylan Hotel (hij nam hangop met fruit, ik een clubsandwich met patat. Het is heel hard werken ja, een knappe acteur ondervragen. Dat vreet calorieën). We bleken elkaar al te kennen – uit de Bermuda Triangle (oftewel de Oude Spiegelstraat waar Rika, PS en Acne zitten en het geld zo maar uit je portemonnee verdwijnt). Marwan werkte ooit in de Acne-winkel; zo zie je maar weer, shoppen is enorm handig voor je netwerk.

De eerste Bazaar heeft vier verschillende covers: drie met Anna de Rijk, en deze dus, een speciale ‘Carine Roitfeld-editie’ in een mooie box. Ik zou zeggen: kopen deze 984 gram – en laat zien dat print niet dood is en dat we nog steeds van lezen houden!

harper's bazaar marwan kenzari in bazaar

‘Slim darling’.

Ik heb me al eens eerder beklaagd, dat het toch zo jammer is dat we elkaar geen brieven meer schrijven. En de kunst van het liefdesbrieven schrijven lijkt wel helemaal verdwenen. Wat blijft er tegenwoordig over na een crush, een affairette, een de wereld op z’n kop zettende verliefdheid? Wat appjes, een beetje sexting, een ‘It’s a match!’ op Tinder en een dick-pic?

Zucht.

Laten we als eerbetoon bij het verscheiden van Lauren Bacall afgelopen nacht allen even wegzwijmelen bij de liefdesbrief die Humphrey Bogart aan zijn grote liefde ‘Slim’ schreef. Bereid je voor op het plengen van een traan, een diepe zucht en de intense hoop dat we in de nabije toekomst een lief appje van misschien wel drie zinnen krijgen (zonder spelfouten zou helemaal leuk zijn).

Slim darling, you came along and into my arms and into my heart and all the real true love I have is yours – and now I’m afraid you won’t understand and that you’ll become impatient and that I’ll lose you – but even if that happened, I wouldn’t stop loving you for you are my last love and all the rest of my life I shall love you and watch you and be ready to help you should you ever need help.

All the nice things I do each day would be so much sweeter and so much gayer if you were with me. I find myself saying a hundred times a day, ‘If Slim could only see that’ or ‘I wish Slim could hear this.’ I want to make a new life with you – I want all the friends I’ve lost to meet you and know you and love you as I do – and live again with you, for the past years have been terribly tough, damn near drove me crazy. You’ll soon be here, Baby, and when you come you’ll bring everything that’s important to me in this world with you.’

En om de chemistry tussen de twee nog even in beeld te zien: de beroemde scène uit To Have And Have Not, met De Kus (‘its even better when you help’) en De Oneliner.

Dokterrr.

Een nieuwe ziekenhuisserie. Clive Owen als een aan de coke verslaafde chirurg. Steven Soderbergh als regisseur en producer. Drama rond 1900. Hou maar op, you had me at Clive Owen (en ziekenhuisserie, ik bedoel hallo: cute doctors! Doctors that are cute! Zoals Rachel ooit, en meerdere keren, zei in Friends).

Hoe fijn dat HBO gewoon in de zomer met nieuwe series komt, terwijl het komkommer en kwel is op de ‘gewone’ televisie. Zoals The Leftovers, van Tom Perrotta (van wie eerder de romans Election en Little Children werden verfilmd) en Damon Lindelof, die ook verantwoordelijk was voor Lost. De eerste afleveringen zijn uiterst intrigerend, maar ik ben nog niet helemaal om, al is Justin Theroux zeer, eh, getalenteerd in een joggingbroek. Hoewel Lindelof heeft beloofd dat hij dit keer het einde niet zal verknallen, zoals hij met Lost deed, ben ik nog wat huiverig; ik heb het hem nog steeds niet vergeven dat ik zes jaar van mijn leven aan Lost heb gegeven en aan het eind met alleen nog maar meer vragen zat. Al mis ik Sawyer nog steeds (voor altijd #TeamSawyer, ook al was Jack een dokter. Waar is Sawyer eigenlijk gebleven?!)

Maar goed: terug naar de dokters, en de nieuwe serie die vanaf morgen, 9 augustus, op HBO en HBO GO te zien is: The Knick, over het Knickerbocker Hospital in New York waar ze rond 1900 met de nieuwste medische methodes werkten om patiënten in leven te houden. Ik citeer even uit de brochure:
*Frigid temperature immersion for pneumonia patients (ja, laten we iemand met longontsteking een doodskou bezorgen)
*Turpentine to cure intestinal issues better than ever before (alle buikklachten verholpen! Want patient dood)
*Life expectancy now approaching 47 (dat verbaast me niks)
*Discard unwanted pounds with easy to swallow tapeworms (hé, als het voor Maria Callas werkte…)
*Reduced pain castration techniques (als ik een man was hield ik mijn benen stevig bij elkaar)
*Ample cocaine supplies (party!)

De trailers zien er veelbelovend uit (let even op het straatbeeld, de Lower East Side was werkelijk enige tijd omgetoverd tot een overtuigende wijk uit 1900) en de eerste zeer lovende review is al binnen. En net toen ik dacht, leuker wordt het niet, kreeg ik een dokterskist thuisbezorgd, maar daarin spannend gereedschap en nog spannender pillen (rustig maar, het waren pepermuntjes).
Kortom, just what the doctor ordered. Ik zit de komende tien zaterdagavonden voor de TV, laat het drama maar komen. Stat!

dokterskist nervous pills

En vooruit, als toegift dan nog even Justin Theroux, joggend in The Leftovers (zelfs tegenspeelster Liv Tyler zei dat ze enorm afgeleid was tijdens het kijken naar de pilot).

theroux bulge

 

Queen of yolo.

Ik weet niet of het iemand opgevallen is, maar we hebben best een lekkere zomer de afgelopen weken. Afgezien van de voor de hand liggende voordelen van mooi weer (je kunt op terrassen zitten, je kunt de kleren dragen die met onze Hollandse zomers niet zo vaak uit de kast komen dus als nieuw lijken, je benen worden vanzelf bruin door al die zon dus je hoeft niet de hele tijd te autobronzanten, je hebt een excuus om elke dag een Liuk-ijsje te eten en sloten witte wijn naar achteren te slaan, op een terras dus, tenminste, als niet alle toeristen en dagjesmensen jouw stoel bezetten), vind ik vooral dit fijn: je kunt eens een dagje binnen doorbrengen zonder meteen paranoïde te worden dat je de laatste zomerse dag van het jaar mist, want het wordt de komende week weer bijna elke dag lekker weer.

Ik heb dus een dagje binnen gezeten, gewoon omdat het kon. Yolo bitches! En het was ook heel nuttig. Zo kon ik in alle rust even pedicuren zodat de tenen er weer piekfijn uitzien met een vers laagje nagellak (want dat is dan wel een nadeel van mooi weer, dat je steeds slippertjes aan moet met alle tenen on display).
Het hield me ook even van de straat, waar ik veel te veel leuke nieuwe kleren in de winkels heb zien hangen (ik noem een paillettenrok van Alice + Olivia, een leren jasje van Goosecraft, een bouclé jasje van IRO dat ik al in het rood heb maar goh, lichtgrijs is wel weer heel anders).
En ik kon even kijken naar hoe andere mensen leven, ja, ik geef het toe, mijn naam is Ilonka en ik heb een kleine verslaving aan reality TV, wel kwaliteitsreality TV, ik weiger te willen weten wie Roy Donders is. Ik heb me gestort op de nieuwe serie #CandidlyNicole van Nicole Richie, volgens Gawker de High Priestess of Yolo en volgens mij (ik volg haar al een tijdje op Twitter) iemand met zelfspot en gevoel voor humor. En humor kunnen we allemaal wel even gebruiken in deze tijden vol weltschmerz.

Ik vond #CandidlyNicole enorm inspirerend. Niet dat ik nu meteen ook lila haar wil (stiekem wil ik wel ombré roze haar, maar vrees dat ik dan eerder op Mrs Slocombe lijk dan een yolo high priestess), maar ik pakte wel meteen mijn Bobbi Brown penseel en gel-liner om haar perfecte cat-eye na te doen. Heeft u dat nou ook, met eyelinen, dat één oog perfect is, en het tweede oog nooit zo wil lukken, en dat je steeds bij moet kwasten om ze symmetrisch te krijgen en uiteindelijk twee balken à la Amy Winehouse boven je ogen hebt?

Afijn, al met al een nuttig dagje in joggingbroek (wel T by Alexander Wang hè). Al heb ik door de leuke outfits van Nicole alleen nóg meer shoplust gekregen. To yolo or not to yolo – dat is de grote vraag. Ik heb mijn creditcard voor de zekerheid maar tussen de Liuk-ijsjes in het vriesvak gepropt.

opi yolo
Slippers: O’bacana nagellak: OPI Lincoln Park After Dark armparty: Anna + Nina, Tiffany’s