Categorie archief: Boeken

Must x 3.

2 reacties

*Ik kijk naar… het tweede seizoen van Orphan Black, op BBC3. Een frustrerende bezigheid, want het is zo spannend dat ik elke week de dagen zit af te tellen tot een nieuwe aflevering. Wat waarschijnlijk komt omdat ik het eerste seizoen lekker in één weekend op Netflix gebinged heb… Ik wil er niet te veel over verklappen, mocht deze serie helemaal nieuw voor je zijn. Hoofdpersoon is Sarah, die voor haar ogen een vrouw zelfmoord ziet plegen. Een vrouw die als twee druppels op haar lijkt. Sarah zit zelf lichtjes in de problemen, en neemt de naam en identiteit van de dode vrouw over om haar bankrekeningen leeg te plunderen. Maar dan wordt ze een complot ingetrokken… Afijn, kijk zelf, vooral ook om de weergaloze prestatie van Tatiana Maslany (waarom die weergaloos is merk je vanzelf). En in het tweede seizoen maakt Michiel Huisman ook nog eens zijn opwachting (hij had kennelijk nog wat tijd over naast Game of Thrones en Nashville).

*Ik luister naar… Supernova van Ray LaMontagne. Op zoek naar een zomersoundtrack? Je hebt ‘m gevonden! De singer-songwriter wijkt muzikaal gezien een beetje van zijn pad, maar dat pakt  goed uit met deze zonnige psychedelische rockliedjes. Je waant je in Laurel Canyon, in trippy hippie-outfits (niks mottigs, denk Saint Laurent of de Sharon Tate-achtige jurken van de laatste Chanel Cruise-collectie), lekker loom, met soms een beetje onderhuidse dreiging van een Charlie Manson-achtige seriemoordenaar of zo. Lekker.

*Ik lees… A Dash of Daring, een biografie van Carmel Snow, die zich van naaister in haar moeders kledingwinkel opwerkte tot hoofdredactrice van Harper’s Bazaar van 1934 tot 1958. Ze trok mensen aan als fotograaf Richard Avedon, modegoeroe Diana Vreeland en art director Alexey Brodovitch, en met hen vond ze Bazaar opnieuw uit als een spraakmakend en gedurfd tijdschrift voor ‘well-dressed women with well-dressed minds’. Het is een heerlijke verzameling anekdotes en beroemde namen, van Truman Capote tot Balenciaga en Andy Warhol. Voor mij nu extra leuk, omdat ik bezig ben met de eerste stukken voor de allereerste Nederlandse Bazaar. En ik ga mijn hersens voortaan ook ‘well-dressed’ noemen.orphan black
ray lamontagnea dash of daring

 

Gone girl.

2 reacties

Het woord guilty pleasure kan ik niet meer gebruiken sinds Matthijs van Nieuwkerk het elke week weer vernachelt (‘kiltie plèsjur’ – ga in die eindeloze zomerstop toch eens naar de nonnen in Vught voor een cursusje Engels, gezellig samen met Mark Rutte of zo). Dus laat ik zeggen dat Gone Girl van Gillian Flynn dé vakantiethriller was, twee zomers geleden, een echte pageturner die ik letterlijk in 24 uur uitlas (is dat binge-lezen?).

De filmrechten werden meteen gekocht, en daarna was het een lang gespeculeer wie Nick en vooral Amy Dunne zouden gaan spelen – het schijnbaar zo gelukkige stel, tot op de dag van hun vijfjarig huwelijk Amy spoorloos verdwijnt en er vermoedens ontstaan dat er veel meer aan de hand was in huize Dunne. Goed, we weten inmiddels dat het Rosamund Pike en Ben Affleck zijn geworden. Rosamund versloeg onder anderen Reese Witherspoon (gelukkig), Charlize Theron en de dodelijk saaie Rooney Mara (geef mij maar haar zus Kate, uit House of Cards). Wat Ben Affleck betreft – meh, ik vind hem een betere regisseur dan acteur, maar goed, we doen het ermee.
Wat de verwachtingen wel weer hooggespannen maakt, is dat David Fincher, van Se7en, Fight Club, The Social Network, Girl With The Dragon Tattoo en laten we vooral House of Cards niet vergeten, de regisseur is. En wie nu denkt: ja, maar ik weet al wie het gedaan heeft, want ik heb het boek gelezen – Gillian Flynn herschreef speciaal voor de film het einde. Dus het blijft spannend!

We moeten helaas nog even wachten, want de film gaat pas 2 oktober in première. Maar de eerste trailer kwam deze week het internet op geslopen (en werd meteen overal weer verwijderd, dus ik hoop dat deze link het even blijft doen), waarin we de vertrouwde Fincher-opnames-in-het-duister zien, en waarin we Affleck horen zeggen: ‘I did not kill my wife.’ (Harrison Ford in The Fugitive zei het overtuigender, en nee, dit is geen spoiler!).

What’s the story…

Een reactie plaatsen

…morning glory. Leerzame links om mee wakker te worden.

*Hoe versier je iemand, Kurt & Courtney style. Iets met rollen door bier.
*Ik roep het al jaren: over 30? Kill the lights! Lees hier het pleidooi voor sfeerverlichting van David Sedaris voor Harper’s Bazaar. Met David had ik ooit een van mijn leukste interviews, over shoppen, shoppen en nog meer shoppen, maar dit terzijde.
*Kijk even naar deze eerste trailer van de nieuwste versie van Annie. Ook al hou je niet van Annie, Quvenzhané Wallis is adorable, en deze versie is geschreven door Emma Thompson, die ook adorable is. Doet dat het allemaal niet voor je, en word je ook niet warm of koud van Jamie Foxx, dan moet je kijken vanwege de uiterst, tja hoe moeten we het noemen, eigen interpretatie van Cameron Diaz als de boosaardige Miss Hannigan. Met kerst in de bios, en je wordt er nu al vrolijk van. Ik loop in ieder geval al een dag It’s A Hard Knock Life te zingen (want aan Tomorrow blijft voor mij altijd iets te veel Patricia Paay kleven).
*Ben je toevallig in New York de komende tijd? Dan mag je deze expositie van Bill Cunningham, de straatfotograaf der straatfotografen, niet missen.
*Of ga je juist naar Parijs? Dan is de expo van Dries van Noten (zijn show was weer een van de highlights van de afgelopen fashion week) een must. Blijf je thuis? Koop dan het boek.
*Om te smullen: deze oral history over Pastis, een favoriet restaurant in New York dat helaas gaat sluiten. Fijne roddels over de celebs die er hingen, zoals Lindsay Lohan, aan wie ze geen alcohol mochten schenken omdat ze minderjarig was, ondanks haar vele aandringen, én de opmerking dat Matthew McConaughey een bitch is. Dat roep ik ook al jaren (ik was Team Leo tijdens de afgelopen Oscaruitreiking).
*En je wilt vast weten welke lipbalm Lupita daar gebruikte (en aan Ellen doneerde bij wijze van pizzageld).

 

 

 

Must x 3.

Een reactie plaatsen

*Ik kijk… sinds vannacht ein-de-lijk naar House of Cards op Netflix (maar dan meteen wel vier eps achter elkaar, lang leve de insomnia), zodat ik straks zonder pauze door kan met seizoen 2, dat gisteren in zijn geheel beschikbaar is gekomen op Netflix. Overwoog in mijn insomniadelirium om mijn haar te kortwieken à la Robin Wright, maar bedacht gelukkig net op tijd dat ik haar excellente bone-structure niet heb om dat te rocken.

*Ik luister naar… de soundtrack van American Hustle, bijna onafgebroken (sorry-not-sorry buren) sinds de persvoorstelling van de film vorige maand. Classics uit de late seventies, het is een instant mood lifter. Ga eerst naar de film (hij draait sinds vorige week, klik hier voor de trailer), vergaap je aan Amy Adams als onverwachte sekspoes, Christian Bale met onverwachte vette pens en comb-over waar Donald Trump nog een puntje aan kan zuigen, Bradley Cooper met onverwacht huiskamerpermanentje, en Jennifer Lawrence met verwachte sassiness. En koop dan de soundtrack op iTunes om nog even na te genieten. PS Ik heb ook meteen een DVF wrapdress gekocht, want jongens, de styling in deze film is al een reden op zich om te gaan.

*Ik lees… The White Album van Joan Didion. Elke ochtend begin ik met een essay uit deze bundel (om daarna acuut writer’s block te hebben). Ze shopt met de meisjes van Charles Manson, dineert met Sharon Tate en Roman Polanski; alles wordt haarfijn geanalyseerd door deze schrijfster die onlangs 80 werd. Alleen al de moeite waard om haar inpaklijst, voor als ze snel op pad moest als journalist.

house of cards american hustle the white album

 

 

Margot T.

Een reactie plaatsen

Het is nog even een maand geduld uitoefenen voor de nieuwste Wes Anderson, The Grand Budapest Hotel, in de bios komt, maar tot die tijd kunnen we ons vermaken met de trailer (iedereen zit in deze film, lijkt het wel, ie-de-reen. Iedereen die ik leuk vind, in elk geval). En met het onderstaande mooie filmpje, een compilatie van een van de signatures van Wes Anderson, zijn slow-motionshots – uiteraard inclusief Margot Tenenbaum in slo-mo.

Margot Tenenbaum.

Heb ik wel eens verteld over mijn Margot Tenenbaum-adoratie? Dat ik ooit mijn haar gestraight heb in een poging om meer op haar te lijken en bijna bezweek aan een overdosis zwarte kohl en Franny and Zooey? De voorliefde voor nepbontjassen en loafers had ik al van mezelf, en verder houdt elke vergelijking op (Lacoste-tennisjurkjes zul je me nooit zien dragen), maar geloof me, diep vanbinnen bén ik Margot T.
Vandaar ook de aanschaf van deze print van Stanley Chow bij de Spoke Art gallery in San Francisco (die goedkoop en snel de boel voor je naar Nederland verscheept), zodat ik nu elke dag naar Margot kan kijken (als ik tenminste de tijd kan vinden en de moeite neem om de print in te laten lijsten. Ahem).

Dan ga ik nu even de soundtrack van The Royal Tenenbaums opzoeken, want behalve fijne films maakt Wes ook altijd bijzonder lekkere soundtracks.

margottenebaum_spokeart

 

 

You’ve got mail.

3 reacties

Ik ben dol op de nieuwe media hoor, maar soms is het toch jammer dat we nooit meer brieven of kaarten schrijven naar elkaar. Hoe moet dat later ooit, stel dat we nog beroemd worden, dan kunnen ze nooit een fijn brievenboek samenstellen zoals The Mitfords: Letter Between Six Sisters, Too Brief A Treat: The Letters of Truman Capote, of Dear Scott, Dearest Zelda: The Love Letters of F. Scott and Zelda Fitzgerald.

Ik kan daar wel eens over wakker liggen (als ik uitgepiekerd ben over al mijn andere problemen). Ik bedoel, wie bewaart al z’n e-mail? Of wie print ze uit, om te lezen en te herlezen? Eén iOS-update en je bent al je apps kwijt, werkelijk briljante onelineruitwisselingen met je beste buds G., M. en S., voor altijd voor de eeuwigheid verloren.

Bij gebrek aan echte brieven in mijn leven lees ik dus maar die van anderen. Twee van mijn favoriete Bekende Brieven heb ik zelfs een paar keer geplagieerd: die van Dorothy Parker (al is dat strikt genomen een telegram) heb ik zeker drie keer gebruikt om een chef te paaien tot het later mogen inleveren van een stuk. En die van Marilyn Monroe is altijd een goede als je echt niet meer weet wat je iemand terug moet schrijven.

Meer inspirerende voorbeelden vind je op het blog Letters of Note, een verzameling epistels en kattebelletjes van mensen als Elizabeth Taylor (over haar verloren poes), Tom Hanks (‘Damn you all to hell!’) en de beroemde Great Sex Letter van Neal Cassady aan zijn vriend Jack Kerouac, die van enorme invloed was op de schrijfstijl van de laatste.

En dan nog even dit: de reactieoptie en de contactpagina doen het inmiddels (als het goed is), dus kom maar door met je mail.

dorothyparker  thank-you-note-marilyn-monroe