Dat was dus mijn postcode de afgelopen dagen. Afwisselend deed ik alsof ik
a. een Real Housewife of Bevery Hills was (liep toevallig langs Lisa’s restaurant Villa Blanca, vol met te bruine mensen met te veel cosmetische ingrepen, en Kyle’s spuuglelijke ‘boetiek’ – nu weet ik waar ze die hideous kleding en sieraden vandaan haalt).
b. Brenda was (wat Beverly Hills 90210 betreft verloochende ik mijn blonde roots, ik was altijd Team Brenda en niet Team Kelly).
c. Lauren Conrad in The Hills was. Dat laatste was het leukst en makkelijkst, want the scene in het hotel waar ik zat, het sexy en hippe SIXTY Beverly Hills met een rooftop zwembad met uitzicht op de Hollywood Hills (en, als je héél goed met je ogen kneep, het Hollywood sign), leek zo uit de ‘reality’-serie van MTV te komen, met meisjes die continu hun bikini’s en hun haren schikten, en jongens die hun spierballen stonden te flexen aan de rand van het zwembad.

Ik was een jaar of zes niet in LA geweest, maar de meisjes dragen nog steeds hetzelfde: wijde maxi-jurken met flipflops of, als ze heel dun zijn, hun strakste yogakleren mét bloot middenrif, want if you got it, flaunt it, en mensen moeten toch kunnen zien dat je je gek sport en ziek drinkt aan de kale juice.

Hamvraag is natuurlijk: liep ik Frank Underwood nog tegen het lijf? Helaas niet. Wel Sharon Osbourne (een smurf!) die zei dat ze mijn jurk leuk vond. En de slechte sheriff uit True Detective, die zeker vijf keer mijn hand schudde (hij vond mijn jurk ook leuk). Hem ontmoette ik op een party in de Hollywood Hills (of liever: op de top van een Hollywood Hill; het was een hele klim voor iemand zonder auto – ik dus) die werd gegeven voor de cast van Orange Is The New Black, waarin hij een slechte gevangenisbewaarder speelt. Ik moet zeggen: hij was heel aardig voor iemand die zulke gemene rollen heeft.
De party was natuurlijk de reden dat ik naar LA werd overgevlogen: om de cast van Orange Is The New Black te ontmoeten. Hoe dat was? Dat lees je te zijner tijd in ELLE, als het tweede seizoen begin juni op Netflix verschijnt. Maar misschien klap ik voor die tijd nog wel eens uit de school. Ik kan in ieder geval dit zeggen: ik had drie glazen chardonnay nodig voor ik tegen Natasha Lyonne (Nicky, mijn favoriet) durfde te praten.

Zo. En dan ga ik nu weer verder met mijn jetlag.

Ik zit al een dag met dit liedje in mijn hoofd.

Nu gebeurt dat wel vaker, een liedje in mijn hoofd (beter dan stemmen), maar dit keer is het niet geheel toevallig dat het juist dit nummer is, want ik ben bezig om mijn koffer te pakken om naar Hollywood te vertrekken. Ik ben eindelijk ontdekt! Not! Nou, wel een beetje, want Netflix heeft ontdekt dat ik de grootste binge-watcher van het land ben, en nu mag ik als enige Nederlander naar LA vliegen om kennis te maken met de cast van Orange Is The New Black. Het nieuwe seizoen komt er namelijk aan, in juni, en nu kan ik natuurlijk helemaal niet meer wachten. Zo zie je maar, TV kijken is helemaal niet slecht voor een mens (in ieder geval niet voor dit mens).

Het schijnt in LA hoogzomer te zijn, dus dan kan ik meteen dit jurkje debuteren (deze is helaas nog niet in mijn bezit, maar je moet ook nog wat te wensen over hebben).
De komende dagen ben ik dus uw vrouw in Hollywood, en mocht ik wat spannends meemaken (Frank Underwood tegenkomen op straat, ik noem maar wat), dan is het hier te lezen. Als mijn vliegtuig tenminste niet kwijtraakt. Valium!