‘Slim darling’.

1 reactie

Ik heb me al eens eerder beklaagd, dat het toch zo jammer is dat we elkaar geen brieven meer schrijven. En de kunst van het liefdesbrieven schrijven lijkt wel helemaal verdwenen. Wat blijft er tegenwoordig over na een crush, een affairette, een de wereld op z’n kop zettende verliefdheid? Wat appjes, een beetje sexting, een ‘It’s a match!’ op Tinder en een dick-pic?

Zucht.

Laten we als eerbetoon bij het verscheiden van Lauren Bacall afgelopen nacht allen even wegzwijmelen bij de liefdesbrief die Humphrey Bogart aan zijn grote liefde ‘Slim’ schreef. Bereid je voor op het plengen van een traan, een diepe zucht en de intense hoop dat we in de nabije toekomst een lief appje van misschien wel drie zinnen krijgen (zonder spelfouten zou helemaal leuk zijn).

‘Slim darling, you came along and into my arms and into my heart and all the real true love I have is yours – and now I’m afraid you won’t understand and that you’ll become impatient and that I’ll lose you – but even if that happened, I wouldn’t stop loving you for you are my last love and all the rest of my life I shall love you and watch you and be ready to help you should you ever need help.

All the nice things I do each day would be so much sweeter and so much gayer if you were with me. I find myself saying a hundred times a day, ‘If Slim could only see that’ or ‘I wish Slim could hear this.’ I want to make a new life with you – I want all the friends I’ve lost to meet you and know you and love you as I do – and live again with you, for the past years have been terribly tough, damn near drove me crazy. You’ll soon be here, Baby, and when you come you’ll bring everything that’s important to me in this world with you.’

En om de chemistry tussen de twee nog even in beeld te zien: de beroemde scène uit To Have And Have Not, met De Kus (‘its even better when you help’) en De Oneliner.

Dokterrr.

Een reactie plaatsen

Een nieuwe ziekenhuisserie. Clive Owen als een aan de coke verslaafde chirurg. Steven Soderbergh als regisseur en producer. Drama rond 1900. Hou maar op, you had me at Clive Owen (en ziekenhuisserie, ik bedoel hallo: cute doctors! Doctors that are cute! Zoals Rachel ooit, en meerdere keren, zei in Friends).

Hoe fijn dat HBO gewoon in de zomer met nieuwe series komt, terwijl het komkommer en kwel is op de ‘gewone’ televisie. Zoals The Leftovers, van Tom Perrotta (van wie eerder de romans Election en Little Children werden verfilmd) en Damon Lindelof, die ook verantwoordelijk was voor Lost. De eerste afleveringen zijn uiterst intrigerend, maar ik ben nog niet helemaal om, al is Justin Theroux zeer, eh, getalenteerd in een joggingbroek. Hoewel Lindelof heeft beloofd dat hij dit keer het einde niet zal verknallen, zoals hij met Lost deed, ben ik nog wat huiverig; ik heb het hem nog steeds niet vergeven dat ik zes jaar van mijn leven aan Lost heb gegeven en aan het eind met alleen nog maar meer vragen zat. Al mis ik Sawyer nog steeds (voor altijd #TeamSawyer, ook al was Jack een dokter. Waar is Sawyer eigenlijk gebleven?!)

Maar goed: terug naar de dokters, en de nieuwe serie die vanaf morgen, 9 augustus, op HBO en HBO GO te zien is: The Knick, over het Knickerbocker Hospital in New York waar ze rond 1900 met de nieuwste medische methodes werkten om patiënten in leven te houden. Ik citeer even uit de brochure:
*Frigid temperature immersion for pneumonia patients (ja, laten we iemand met longontsteking een doodskou bezorgen)
*Turpentine to cure intestinal issues better than ever before (alle buikklachten verholpen! Want patient dood)
*Life expectancy now approaching 47 (dat verbaast me niks)
*Discard unwanted pounds with easy to swallow tapeworms (hé, als het voor Maria Callas werkte…)
*Reduced pain castration techniques (als ik een man was hield ik mijn benen stevig bij elkaar)
*Ample cocaine supplies (party!)

De trailers zien er veelbelovend uit (let even op het straatbeeld, de Lower East Side was werkelijk enige tijd omgetoverd tot een overtuigende wijk uit 1900) en de eerste zeer lovende review is al binnen. En net toen ik dacht, leuker wordt het niet, kreeg ik een dokterskist thuisbezorgd, maar daarin spannend gereedschap en nog spannender pillen (rustig maar, het waren pepermuntjes).
Kortom, just what the doctor ordered. Ik zit de komende tien zaterdagavonden voor de TV, laat het drama maar komen. Stat!

dokterskist nervous pills

En vooruit, als toegift dan nog even Justin Theroux, joggend in The Leftovers (zelfs tegenspeelster Liv Tyler zei dat ze enorm afgeleid was tijdens het kijken naar de pilot).

theroux bulge

 

Queen of yolo.

2 reacties

Ik weet niet of het iemand opgevallen is, maar we hebben best een lekkere zomer de afgelopen weken. Afgezien van de voor de hand liggende voordelen van mooi weer (je kunt op terrassen zitten, je kunt de kleren dragen die met onze Hollandse zomers niet zo vaak uit de kast komen dus als nieuw lijken, je benen worden vanzelf bruin door al die zon dus je hoeft niet de hele tijd te autobronzanten, je hebt een excuus om elke dag een Liuk-ijsje te eten en sloten witte wijn naar achteren te slaan, op een terras dus, tenminste, als niet alle toeristen en dagjesmensen jouw stoel bezetten), vind ik vooral dit fijn: je kunt eens een dagje binnen doorbrengen zonder meteen paranoïde te worden dat je de laatste zomerse dag van het jaar mist, want het wordt de komende week weer bijna elke dag lekker weer.

Ik heb dus een dagje binnen gezeten, gewoon omdat het kon. Yolo bitches! En het was ook heel nuttig. Zo kon ik in alle rust even pedicuren zodat de tenen er weer piekfijn uitzien met een vers laagje nagellak (want dat is dan wel een nadeel van mooi weer, dat je steeds slippertjes aan moet met alle tenen on display).
Het hield me ook even van de straat, waar ik veel te veel leuke nieuwe kleren in de winkels heb zien hangen (ik noem een paillettenrok van Alice + Olivia, een leren jasje van Goosecraft, een bouclé jasje van IRO dat ik al in het rood heb maar goh, lichtgrijs is wel weer heel anders).
En ik kon even kijken naar hoe andere mensen leven, ja, ik geef het toe, mijn naam is Ilonka en ik heb een kleine verslaving aan reality TV, wel kwaliteitsreality TV, ik weiger te willen weten wie Roy Donders is. Ik heb me gestort op de nieuwe serie #CandidlyNicole van Nicole Richie, volgens Gawker de High Priestess of Yolo en volgens mij (ik volg haar al een tijdje op Twitter) iemand met zelfspot en gevoel voor humor. En humor kunnen we allemaal wel even gebruiken in deze tijden vol weltschmerz.

Ik vond #CandidlyNicole enorm inspirerend. Niet dat ik nu meteen ook lila haar wil (stiekem wil ik wel ombré roze haar, maar vrees dat ik dan eerder op Mrs Slocombe lijk dan een yolo high priestess), maar ik pakte wel meteen mijn Bobbi Brown penseel en gel-liner om haar perfecte cat-eye na te doen. Heeft u dat nou ook, met eyelinen, dat één oog perfect is, en het tweede oog nooit zo wil lukken, en dat je steeds bij moet kwasten om ze symmetrisch te krijgen en uiteindelijk twee balken à la Amy Winehouse boven je ogen hebt?

Afijn, al met al een nuttig dagje in joggingbroek (wel T by Alexander Wang hè). Al heb ik door de leuke outfits van Nicole alleen nóg meer shoplust gekregen. To yolo or not to yolo – dat is de grote vraag. Ik heb mijn creditcard voor de zekerheid maar tussen de Liuk-ijsjes in het vriesvak gepropt.

opi yolo
Slippers: O’bacana nagellak: OPI Lincoln Park After Dark armparty: Anna + Nina, Tiffany’s

 

Orange crush.

2 reacties

Ja, het is natuurlijk mijn eigen schuld, ik heb het tweede seizoen van Orange Is The New Black er ondanks alle goede voornemens (langzaam over doen! minstens een week! niet bingen!) en het mooie Pinksterweer er toch weer in no time doorheen gejast. Dus nu ben ik droef, want moet ik weer afscheid nemen van mijn criminele vriendinnen voor een heel jaar. Gelukkig zijn er de recaps op Vulture.com om alles in detail nog even na te lezen, heeft Jezebel een mede-binger al een fijn overzicht laten maken (vol met spoilers, dus lees dat pas als je klaar bent), kun je alle beautygeheimen van de set bestuderen (spoiler: de snor van Pornstache is nep!), en zien hoeveel knapper de actrices in het echte leven zijn, en wat leuke triviale feitjes over hen aan de weet komen.
En dan is er nog mijn, ahem, eigen stuk in het kersverse julinummer van ELLE, over mijn belevenissen met de cast in Hollywood. Vier pagina’s OITNB – dat wordt binge-lezen (vanaf de 14e in de kiosk).

OITNB

 

January Jones wint #tbt

Een reactie plaatsen

Allereerst was er al dit fijne plaatje, en nu heeft January Jones een bijna nog betere #throwbackthursday opgedoken uit haar fotoalbum. Nog even om het geheugen op te frissen: zo ziet ze er nu uit (en ja, deze foto heb ik expres gepikt van haar Instagram want Jon Hamm, ik bedoel, kijk even naar die blik in zijn ogen en heb het lef om daar ongenaakbaar onder te blijven. Waar hadden we het ook weer over? O ja, January Jones, rechts op de foto):

January Jones Jon Hamm

En dit is January Jones wat jaartjes eerder:

January Jones vroegah

Yup. Winning.

 

Koude enkels.

2 reacties

Koude enkels, kent u die uitdrukking? Het is wat ik een uur geleden voelde, toen ik even op en neer naar de Starbucks liep. Ik had in een vlaag van optimisme (ik zag vijf minuten zon) bedacht dat het een heel goede dag was voor een coole witte Acne-jeans met hoogwaterpijpen, met een Lanvin-flatje eronder en een Suicide Blonde T-shirt van Zoe Karssen erop, en net toen ik naar buiten liep begon het natuurlijk weer te regenen en had ik zulke koude enkels dat ik dacht: ik moet weer laarzen aan. Laarzen in juni! Kappen nou! Maar koude enkels betekent koude voeten en dan maakt het verder niet uit wat je nog meer draagt, het komt nooit meer goed.
Overigens zei echt niemand op straat iets leuks over mijn outfit – wat dat betreft mis ik dan weer New York, waar random mensen de hele tijd aardige dingen over je kleren zeggen, en mis ik het hebben van dagelijks collega’s om me heen, want voor hen doe je het natuurlijk allemaal. Thuis leuke outfits dragen, dat doe je als freelancer voor de kat z’n kont (letterlijk, Miss Holly moet er nog steeds aan wennen dat een thuiswerkende baas niet betekent dat je de hele tijd op schoot kan). En voor de jongens van UPS en DHL – vanmorgen vroeg stond er zo’n leukerd bij mij op de stoep, terwijl ik helaas nog in een lompe badjas rondliep. Gevalletje slechte timing.

Anyways. De koffie is inmiddels op, de kat ligt eindelijk op haar kussen te slapen in plaats van de hele tijd over mijn keyboard te lopen en d’r kont in mijn gezicht te duwen, dus ik kan weer aan de arbeid. Hieronder nog een paar gezellige links voor de algemene ontwikkeling.

*Waarom zijn knappe mannen vaak van die eikels? Hier vind je een enorm wetenschappelijke en wiskundige verklaring (de Berkson-paradox. Ik zei al: goed voor de algemene ontwikkeling).
*Sinds hij vader is, heeft Tom Ford besloten oud te worden. Geen botox en fillers meer! Dit, en nog meer fijne uitspraken, vind je in het interview dat modejournaliste Bridget Foley met hem had.
*Hill & Bill hebben House of Cards ook gebinged. De Clintons, they’re just like us! Zouden ze ook elke avond een Frank & Claire-sigaret doen, of zijn rookwaren een beladen onderwerp gebleven sinds Monica?
*En nu we het toch over bingen en Netflix-series hebben: vanaf morgen is het tweede seizoen van Orange Is The New Black beschikbaar! Dus mocht het tegenvallen met de zon dit Pinksterweekend hoeven we ons niet vervelen.

Outfit-makers.

Een reactie plaatsen

Al geruime tijd doe ik aan slow shopping, wat niet betekent dat ik heel langzaam shop, in tegendeel, ik kan een winkel in recordtempo scannen, ongeveer zoals Arnold Schwarzenegger in de Terminator-films. Met slow shopping bedoel ik dat ik bewust mijn aankopen probeer te doen, dus niet voor de kat z’n kont alles wat ik leuk vind insla, maar kijk: heb ik het nodig, heb ik al niet iets wat er op lijkt, waar is het gemaakt, hoe is het gemaakt, waar kan ik het allemaal bij dragen en hoe lang kan ik het dragen. Het tegenovergestelde van fast fashion, zeg maar. Het lukt niet altijd (het vlees is zwak en ik kan heel goed, te goed, aankopen verantwoorden en anders doet master enabler vriendin S. dat wel voor me). Maar het levert uiteindelijk een garderobe op die goed te recyclen is. Zo draag ik vandaag een agnès b.-jasje in krijtstreep dat ik twintig jaar geleden gekocht heb en dat er nog als nieuw uitziet, en een betrekkelijk nieuwe krijtstreepbroek van Filippa K. van vier of vijf jaar oud. En de kleren voelen totaal niet recycled omdat ik er mijn nieuwe Stan Smiths van Adidas bij draag.

Hoe blij ben ik met mijn Stan Smiths! Ik heb geloof ik een jaar de Adidas-winkel in de Leidsestraat gestalkt tot ze eindelijk in vrouwenmaten binnenkwamen, en sindsdien, we hebben het over 2 mei, heb ik ze letterlijk elke dag aan gehad. Bij elke denkbare outfit. Die meteen door de Stans werd geupgrade tot uiterst on trend. Een outfit-maker noemen we zoiets: een accessoire (want het zijn meestal accessoires) dat een outfit transformeert. De Stans zijn op dit moment mijn favoriete outfit-maker, samen met Chanelta. Chanelta, dat is mijn Chanel-tas (ja, ik geef mijn tassen namen. Nee, dat is helemaal niet raar. Chanelta is vernoemd naar de verkoopster in de Chanel-winkel in Parijs die genoemd wordt in Truth Or Dare: In Bed With Madonna, als Madonna in de winkel de telefoon aanneemt en de boodschap doorgeeft: ‘Chanelta needs a salesgirl downstairs NOW.’). Ik heb Chanelta gekregen als afscheidscadeau van ELLE en heb sindsdien geen dag zonder haar gedaan. In het begin droeg ik Chanelta zelfs bij mijn pyjama. Ook dat stond erg leuk.
De Stans zijn een ideale downdresser, en Chanelta dresst alles up – voilà, een sublieme combinatie die alles in mijn kast als nieuw maakt. Ik ben vast niet de enige die zo shopt (en denkt. Toch?). Dus laat me weten: wat zijn jullie outfit-makers?

stan smith chanelta

Must x 3.

2 reacties

*Ik kijk naar… het tweede seizoen van Orphan Black, op BBC3. Een frustrerende bezigheid, want het is zo spannend dat ik elke week de dagen zit af te tellen tot een nieuwe aflevering. Wat waarschijnlijk komt omdat ik het eerste seizoen lekker in één weekend op Netflix gebinged heb… Ik wil er niet te veel over verklappen, mocht deze serie helemaal nieuw voor je zijn. Hoofdpersoon is Sarah, die voor haar ogen een vrouw zelfmoord ziet plegen. Een vrouw die als twee druppels op haar lijkt. Sarah zit zelf lichtjes in de problemen, en neemt de naam en identiteit van de dode vrouw over om haar bankrekeningen leeg te plunderen. Maar dan wordt ze een complot ingetrokken… Afijn, kijk zelf, vooral ook om de weergaloze prestatie van Tatiana Maslany (waarom die weergaloos is merk je vanzelf). En in het tweede seizoen maakt Michiel Huisman ook nog eens zijn opwachting (hij had kennelijk nog wat tijd over naast Game of Thrones en Nashville).

*Ik luister naar… Supernova van Ray LaMontagne. Op zoek naar een zomersoundtrack? Je hebt ‘m gevonden! De singer-songwriter wijkt muzikaal gezien een beetje van zijn pad, maar dat pakt  goed uit met deze zonnige psychedelische rockliedjes. Je waant je in Laurel Canyon, in trippy hippie-outfits (niks mottigs, denk Saint Laurent of de Sharon Tate-achtige jurken van de laatste Chanel Cruise-collectie), lekker loom, met soms een beetje onderhuidse dreiging van een Charlie Manson-achtige seriemoordenaar of zo. Lekker.

*Ik lees… A Dash of Daring, een biografie van Carmel Snow, die zich van naaister in haar moeders kledingwinkel opwerkte tot hoofdredactrice van Harper’s Bazaar van 1934 tot 1958. Ze trok mensen aan als fotograaf Richard Avedon, modegoeroe Diana Vreeland en art director Alexey Brodovitch, en met hen vond ze Bazaar opnieuw uit als een spraakmakend en gedurfd tijdschrift voor ‘well-dressed women with well-dressed minds’. Het is een heerlijke verzameling anekdotes en beroemde namen, van Truman Capote tot Balenciaga en Andy Warhol. Voor mij nu extra leuk, omdat ik bezig ben met de eerste stukken voor de allereerste Nederlandse Bazaar. En ik ga mijn hersens voortaan ook ‘well-dressed’ noemen.orphan black
ray lamontagnea dash of daring